De winterstop is inmiddels begonnen, een aantal teams trainen nog door maar de wedstrijden zullen in januari weer van start gaan. De feestdagen komen eraan en zo ook de nieuwjaarsreceptie. Dit jaar zullen we de nieuwjaarsreceptie combineren met de Algemene Ledenvergadering. Aanstaand weekend zal per mail de agenda hiervoor verstuurd worden. Na de ALV proosten we op een nieuw jaar en reiken we zoals altijd de Paula Otte Bokaal uit aan de vrijwilliger van het jaar.Via deze weg willen wij jullie van harte uitnodigen om hierbij aanwezig te zijn.
Op de zondagmorgen van 1 december was het weer zo ver, na drie weken rust mochten de Rotterdames eindelijk weer het veld op. We hebben heel Nederland door gesjeesd om vervolgens een harde wedstrijd te spelen tegen Rugbyteam Greate Tryn uit Leeuwarden. Met achttien spelers en een groep van supporters en geblesseerden vertrokken we van de club. Na twee uur in de auto te hebben gezeten kwamen we aan in Leeuwarden, waar we warm verwelkomd werden in hun gezellige clubhuis.
Om twee uur werd het echter een stuk serieuzer. Na het startsignaal stonden er twee teams tegenover elkaar die allebei vreedzaam op de winst uit waren. De grote Friese dames van Greate tryn speelden een felle pot, waar wij misschien toch niet helemaal op voorbereid waren. In de eerste tien minuten kregen we twee tries tegen plus conversies, die ons niet zo lekker op de maag vielen. Vervolgens herpakte we ons weer en speelden voor een lange tijd aanvallend op hun helft, met ten slotte een mooie pick-and-go actie, die de tegenstander niet had aan zien komen. Jammer genoeg kregen we de bal op slechts twee meter na niet over de tryline. De eerste helft eindigde helaas met een try tegen, 19-0.
De tweede helft was misschien nog wel zwaarder dan de eerste. Veel felle hand-offs, snoei harde tackles en krachtige mauls. Wel stonden we meer dan de helft van de tweede 40 minuten op hun helft en waren er een aantal breaks van onder andere Queeny en Chitra. Toch verloren we een aantal keer onnodig de bal, onder andere in de rucks, waardoor we uiteindelijk nog drie tries tegen kregen. We hadden de hoop echter nog niet opgegeven. In de 67ste minuut werd er toch nog een try gedrukt door onze heldin Roisin, die op volle snelheid een gat in het midden van het veld wist te vinden. En blij dat we waren…
De laatste tien minuten dook de vermoeidheid bij iedereen toch echt op en ging en er een aantal spelers geblesseerd van het veld af. De wedstrijd werd afgesloten met een super sterke moll die na een wederom mooie pick-and-go fase van ons de tryline over werd gepushed, maar op een magische wijze toch tegen werd gehouden door de dames van Greate Tryn. De wedstrijd eindigde met een score van 38-5.
Na de wedstrijd hebben we met warme erwtensoep en gezellige muziek de dag afgesloten en zijn we, helaas zonder winst, teruggereden naar het vertrouwde Rotterdam. Half 11 ‘s ochtends vertrokken we van de club, 7 uur waren we weer thuis. Het was een lange, vermoeiende, maar altijd weer gezellige dag.
Zwaarbevochten, zo kunnen we de overwinning van vandaag wel bestempelen. In een prachtige wedstrijd waarin beide teams maar heel weinig weggaven door uitstekend defensief werk. Castricum en Rotterdam waren meer dan aan elkaar gewaagd waardoor het 80 minuten lang zinderend spannend bleef. Gescoord werd er maar heel weinig. CAS kwam na een half uur spelen op een 5-0 voorsprong maar Rotterdam sloeg direct na de kick-off terug en kwam door een prachtige try op een 5-7 voorsprong, wat ook de ruststand was.
De 2e helft was zeker niet minder boeiend en het duurde tot een minuut of 7 voor tijd dat Rotterdam na vele gestrande pogingen eindelijk door de Castricumse defensie wist te breken en de bevrijdende 2e try scoorde. Hiermee was het verschil 9 (5-14) en leek de wedstrijd in de Rotterdamse tas.
CAS gooide er echter nog een alles of niets offensief uit maar Rotterdam wist met leeuwenmoed aanval na aanval van de Noord Hollanders te stoppen (wat een defence vandaag). Ondanks een penalty try tegen vlak voor de last play, werd het gelukkig niet nog spannender en was de toch wel verdiende overwinning in de laatste wedstrijd van 2019 een feit.
Eindstand CAS 2 – RRC 1: 12-14 (tries: Teun en Teun / Conversies: Collin 2 x)
Bij gebrek aan actiefoto’s uit Breda werd uw web beheerder deze keer verrast met deze prachtige beeltenis van een hond met rugbybal langs en aan de lijn.
Na de overvloedige regen afgelopen week (opnieuw) was de aanvang van de wedstrijd in Breda deze zaterdag om 11.00u. En als je dan in de geestelijke en lichamelijke voorbereiding de dag ervoor even naar de reistijd kijkt, ben je op een droge zaterdag ochtend opeens te vroeg. Niet getreurd, het clubhuis van BRC was open en warm (dat schijnt echt te kunnen) met allerlei hapjes waar ook gelijk gretig gebruik van werd gemaakt. Brabantse gastvrijheid in optima forma.
De spanning voor de wedstrijd werd door een verder niet bij naam te noemen rugby moeder ernstig opgevoerd, want deze kwam er bij binnenkomst achter, na een vraag van de technische staff hieromtrent, dat zij de tas met de wedstrijdshirts had vergeten. Gelukkig kon zij, zoals natuurlijk alle vrouwen, na kort telefonisch contact, terugvallen op een man, in deze ook haar man, want die had de tas met wedstrijdshirts, met een juiste vooruitziende blik, (blijkbaar als gevolg van jarenlange echtelijke ervaringen), en dus anticiperend op de vrouwelijke vergeetachtigheid, de tas met shirts de avond ervoor al in de kofferbak gezet. Dank Bjorn vader van Julian. ;-).
De warming up in de wedstrijdshirts verliep prima. De mannen waren gefocust.
Eerste helft begon. Vrij snel werd duidelijk dat de teams aan elkaar waren gewaagd. RRC hield de verdedigende lijn zeer goed. Wat zo langs de lijn opviel was dat bij de coaching van BRC een oude bekende (ex Roosendaal), liep, die ondanks alle jaren, helaas nog steeds niet door heeft dat de lijnen van het veld er niet voor niets liggen, en die bovendien zicht- en hoorbaar diverse beslissingen van de BRC ref bekritiseerde. Beetje rugby ongebruikelijk.
Maar de RRC mannen trokken als TEAM vandaag met open vizier ten strijde. Heroïsche tackles gezien en door een break werd er door RRC net voor half time een try met benutte conversie gescoord. Wat opviel was dat de ruimte bij een spelhervatting, wat normaliter door een ref goed wordt bewaakt, toch wel wat korter was dan wat gebruikelijk is. Misschien gaf er telkens ergens een lokale tuinkabouter de 10 meter aan. De hartslag was langs de kant tijdens de eerste helft door de wedstrijd spanning opgelopen naar 440. Want tsjonge jonge wat een strijd. In de paar minuten rust weer enigszins rustig geworden en daar heb ik zo mijn middelen voor wat met nicotine te maken heeft. Hierover later meer.
Tweede helft begon met net zoals de eerste helft, met veel druk vanuit BRC. Of er een gesprek tijdens de rust met de op het oog overspannen coach van BRC en de ref plaats heeft gevonden, geen idee, maar als er 40 keer in de tweede helft is gefloten en daarvan dan 38 keer tegen RRC, dan klopt het ergens niet. Ook knockons gezien bij de tegenstander waar dan niet zo scherp voor werd gefloten. En de coach van BRC die bij een aantal gelegenheden zich steeds vreemder begon te gedragen. Blijf gewoon uit het veld en blijf van de bal af en sta niet zo te schreeuwen zou ik willen zeggen. Jammer en onnodig. BRC doet zichzelf hiermee ernstig tekort. Misschien zijn nicotine pleisters een oplossing, gezien mijn persoonlijke ervaringen met dit goedje. En plak er dan ook een op de mond zou ik willen voorstellen.
Dat klinkt, nu ik voorstaande nog eens rustig nalees, als een gefrustreerde verliezer. Dat is echter niet zo. Samen met de andere meegereisde harde kern ben ik waanzinnig trots op de geleverde strijd. Ik heb vandaag alle RRC Cubs spelers boven zichzelf zien uitgroeien. Er is niet een speler van de dag, maar dat waren ze allemaal. Niemand verzaakte. Dat er dan met een paar puntjes verschil niet winnend werd afgesloten is jammer, maar niet meer dan dat. De revanche (is geloof ik Frans dus dat zal de coach van BRC ook begrijpen) is thuis in het nieuwe jaar. Iets om in de agenda te zetten en te onthouden. Want van BRC hoeft niet verloren te worden. Ze speelden, goed daar niet van, maar zonder allerlei fratsen langs de lijn en een goede ref zal het nog spannender, maar dan wel op gelijke sportieve gronden worden.
Nog nagloeiend van de wedstrijd het Brabantse land verlaten wetende dat het officiële wedstrijd schema pas weer in januari doorgaat. Wel een mooie RDD toernooi dag in het verschiet en veel trainingen tot de volgende officiële wedstrijd om de inmiddels gelegde rugby basis verder uit te breiden. Dus blijf vooral allemaal trainen, en wat mij betreft zijn tweede kerstdag en 31 december en 1 januari ook prima dagen om door te gaan. Lekker rustig op het veld. Iedereen heeft vandaag wel kunnen zien waar dit trainen allemaal toe leidt. Het zelf vertrouwen is groeiende, balhandling mag nog beter, persoonlijke foutjes moeten er nog uit, maar rugby technisch begint het erop te lijken. Nu nog een keer een volledige groep bij elkaar zien te krijgen want blessures en ziekte maken de spoeling telkens wel wat dun.
Tot in het nieuwe jaar, uw immer opgewekte schrijvende rugby ouder(e)
Bij
aankomst bij het renovatieplan, ook wel clubhuis van RRC, was de conclusie dat
het heerlijk rugby weer was. Gelukkig beschikt RRC over een kunstgras veld,
want anders had er alleen, na de overvloedige regen afgelopen week met
waterpolocaps (leuk woord voor scrabble) gespeeld kunnen worden. Hier kwam
trouwens na de wedstrijd vanuit RC Tilburg nog een opmerking over, dat men het
prettig had gevonden om dat spelen op kunstgras te weten, want er waren links
en rechts wat schaafwonden. Schijnbaar waren de gasten vandaag al een tijdje
niet bij RRC geweest, want het kunstgrasveld ligt er toch al weer een tijdje.
De
wedstrijd werd niet winnend op punten door RRC afgesloten. Op strijdlust vond
ik van wel. Er werd bij vlagen erg goed verdedigd en stand gehouden. En ondanks
(vandaag dan) het te grote kracht verschil werd er toch continue voor de try
gegaan. Die instelling werd beloond en de eer met het drukken van deze ene try
werd gered.
De
mannen hebben vandaag zeker geknokt tot en met de laatste minuut. Alleen dat al
geeft een goed gevoel. Dat gevoel ook meenemen naar de komende wedstrijden.
Immers, “quitters never win and winners never quit”. De momenten om
te genieten waren er ondanks de uitslag wel degelijk. De rucks die verleden
week helemaal ruk waren zagen er vandaag veel beter uit. Onder druk oplopen en
een goede pass afleveren kan echter vele malen beter. Ik weet niet of
wandelrugby bestaat maar dat zag ik vandaag wel. De lijn mag ook best oplopen,
zelfs bij druk van je tegenstander, en niet alleen een bal naar achteren gooien
om daarmee je teammaat in de problemen te helpen. Ik weet niet anders dan dat
de man die de bal gooit daar meer verantwoordelijk voor is dan de ontvanger.
Tenminste als de lijn dan ook mee oploopt.
Ook
helaas te veel knock on’s gezien. Het blijft daarom in de analyse een beetje
halen en brengen. De ene week is de andere niet en telkens lijkt de aandacht te
verslappen op/bij verschillende onderdelen. Waarom laten bepaalde spelers de
tackles te makkelijk lopen is ook zo een mysterie waar je volgens mij als
technische staff helemaal gek van kan worden. Dat laat onverlet dat er wel
degelijk mooie tackles te zien waren. Echter, nu nog door iedereen. Want door
de tegenstander te laten lopen doe je het goede werk van je teammaatje tekort.
Hou je man en voel je daar ook verantwoordelijk voor.
Ik
word weleens verweten iets te kritisch te zijn. Pen in azijnzuur gedoopt en zo.
Maar ik ben niet de Theo Koomen van de rugby. Voor de veel jongeren onder ons,
dat was een radioreporter die met name wielren wedstrijden op geheel eigen
wijze versloeg met een verslag wat weleens haaks op het echte wedstrijd verloop
stond. Tenminste, dat waren de geruchten want er was verder niemand om dat ook
te kunnen bewijzen. De wedstrijden worden door de mannen gespeeld en langs de
lijn door velen gevolgd en op eigen wijze (met natuurlijk een heerlijk
subjectief beeld over de performance van het eigen vlees en bloed), rustig
bekeken. Kritisch zijn is wat mij betreft niet bedoeld om iemand af te branden
maar om er het voordeel mee te doen. Vandaar ook dat ik nooit namen noem. Niet
bij goede maar ook niet bij minder optreden. Ik hoop hiermee duidelijk te maken
dat er niets anders achtersteekt dan om iedereen voor zichzelf te laten
nadenken wat beter kan. En wie de schoen past etc. Niets meer of minder. En dat
ik niet zoals Theo alleen het wedstrijd beeld tot mij neem en dan rete positief
kan gaan schrijven.
Na
deze stichtelijke woorden nu weer heerlijk genieten van de rest van het
weekend.
Dinsdag
en donderdag weer lekker maar vooral ook serieus trainen. Komt allen want we
kunnen nog mooie stappen maken en ik mis er te vaak te veel spelers. Resultaat
komt door veel te oefenen en te trainen. Als er in ieder geval zo gerugbyed
gaat worden als weleens gepraat wordt door een aantal spelers dan kunnen we op
voor het kampioenschap. Dus vooral minder praten en meer trainen. Dat praten
doen we dan langs de kant wel, en dat gaat zeker met overgave. Maar rugbyen
kunnen wij als praters geen van allen. We denken dat echter van wel 😉
Uw
pratende, schrijvende en kritisch blijvende rugby ouder (e)
