Nadat de regering allerlei Covid 19 versoepelingen heeft goedgekeurd zijn de rugby mannen en dames tot in eerste instantie 18 jaar weer in beweging gekomen. Een aantal knarsend en piepend, want de computer spelletjes zijn ook leuk en dan ontbreekt de zelf discipline om zelf en alleen wat fysieks te doen bij een aantal. De volwassenen volgen nu gelukkig ook snel.
De TC heeft hierbij de focus op vooral kracht en conditiewerk zo begreep ik, want zien kan ik niets. De ouders zijn namelijk nog niet langs de lijn welkom. Het is (nog even?) niet anders. Doet mij wel denken aan Drs P met zijn liedje Heen en Weer. Want wegbrengen en ophalen is het devies. Ben al op zoek naar een taxibordje voor op het dak van mijn voiture. Wel apart trouwens dat als je tekst van Heen en Weer (dat in begin jaren 70 was gemaakt) even opnieuw beluistert. Want het had in deze tijd net zo goed gisteren geschreven kunnen worden. Maar alles voor de rugby kids toch?
Op de parkeerplaats een rustig aan en af rijden en de paar minuutjes wachten van de ouders bij het ophalen. Met af en toe en dan ook nog eens heel kort de autoraam gesprekken. Alles met minimaal 1.5 meter afstand. De eventueel aanwezige dames staan trouwens wel altijd wat verder weg, maar dat zal wel komen omdat ze denken dat 20cm ook veel langer is. Geen idee.
Het complex wordt, voor wat betreft de naleving van de o zo noodzakelijke maatregelen gecontroleerd door de CC’s oftewel Corona Coördinatoren, zeer herkenbaar aan de fluoriserende hesjes en sympathieke edoch licht strenge gelaatsuitdrukking.
Voorzover door uw razende reporter tijdens deze nog steeds surrealisitische periode geconstateerd, houdt iedereen zich aan de nieuwe regeltjes. Af en toe morrend, af en toe met wat uitleg, en ook wel met een glimlach, maar het werkt. En dat dus volhouden. Anders zijn we nog verder van huis. Het is gewoonweg niet anders.
Ik denk wel dat een aantal mensen zich nog onvoldoende realiseren dat al de vrijwilligers die er nu voor zorgen dat er weer wat gedaan kan en mag worden, hier een grootse inspanning leveren. Alle trainers en de cc’s die er elke keer weer staan, doen dit zodat het complex weer open is om te trainen. Daarmee doen ze de kids een groot plezier, en de opkomst is zeer groot, maar ook de ouders. Want de stuiterballen kunnen hun energie weer kwijt. Scheelt toch weer behangen want dat kwam welhaast van de muur af. En, zeker niet minder belangrijk, de ouders hebben even twee uur in de week quality time, minus de reistijd, dat dan weer wel. Wat daar de exacte definitie van is, is een onderzoekje op zich waard, maar dat is ook ontspanning. Links of rechts om, of boven of onder.
Daarom een dikke pluim met veel dank aan alle vrijwilligers die dit ook mogelijk maken. Top!!!!
Laten we de bekende rugby discipline mede hierom goed volhouden. We luisteren en volgen precies op wat de cc’s zeggen. Geen weerwoord en geen discussie. Niet even handig (als voorbeeld) in de bosjes staan. Doen ze bij de Kralingseplas per slot van rekening ook even niet meer, tenminste zo begreep ik. Het is “Count your blessings”. Vasthouden aan wat wel kan en de regeltjes niet oprekken. Hou vol. Mede namens mijn vrouw veel dank.
Uw immer heen en weer rijdende rugby ouder.