Uit tegen de koploper van de poule. Beetje: Tilburg uit, altijd lastig. Met een redelijke intacte selectie werd vol met goede moed afgereisd. Wel met de wat langzamere en hoger op de bandjes staande voiture, want de laatste paar honderd meter over de hobbeldebobbel weg naar het rugby veld, laat de lager op het chassis staande autootjes de hele onderkant slijpen. Dus iets later dan normaal, wat tot verassing van schrijver dezes, mensen zich liet afvragen waar ik was, toch tijdig aangekomen. Achteraf begreep ik dat het niemand iets interesseerde dat ik er was, maar dat de speler er was. Was toch een dompertje zal ik maar zeggen. Je leert je vrienden wel kennen. De ontvangst in het clubhuis was verder uitermate plezierig en vriendelijk. Brabantse gastvrijheid. 

De trainingen van de Cubs waren redelijk goed bezocht in afgelopen weken, (met regelmatige trainingspartijtjes tegen de junioren, dank daarvoor aan de junioren), en dat was te zien. Niemand verzaakte vandaag. Er werd geknokt tot en met de laatste minuut. Dus vooral blijven komen naar de trainingen ook al is het pestpokken weer. En de ouders ook, want regelmatig zat ik slechts alleen samen met twee andere hard core vaders langs het trainingsveld ons af te vragen waar de ouders zijn die dan wel op een mooie zomeravond acte de préséance geven. In ieder geval voor de spelers deze training aanwezigheid lijn bij de trainingen tot achter de finish volhouden. Het is karakter en de wil om jezelf te verbeteren om te komen al is het koud, donker en regenachtig. 

Er waren tevens door de technische staf wat strategische omzettingen in het team doorgevoerd, die ook nog eens goed uitpakten. De rucks stonden vandaag ook stabieler. Tackles waren harder. Veelvuldig vanuit de scrum en rucks snel balspel gezien. Door de sterke en snelle verdediging kon er echter bij de derde / vierde bal geen break worden geforceerd door RRC. 

Langs de lijn werd echter volop genoten. Scorebord analyse zou een compleet verkeerd beeld van de wedstrijd geven. Immers, de wedstrijd werd helaas niet winnend voor de RRC Cubs over de streep getrokken, daarvoor was RC Tilburg dit seizoen een maatje te groot. Niet voor niets staat dit team bovenaan in de poule. Maar het is geen schande om niet van een betere tegenstander te kunnen winnen, wel om zelf op te geven en het hoofd op het hakblok te leggen zonder strijd. 

Vandaag was het echter liever staand sterven dan knielend leven bij de RRC Cubs. Want wat hebben ze strijd geleverd. Er is vandaag geen een man van de wedstrijd want dat waren ze allemaal. Superlatieven om de wedstrijd te omschrijven schieten te kort. 

Ben ik dan de enige die ondanks de niet in het voordeel uitgevallen einduitslag met een glimlach van oor tot oor terug naar Rotjeknor reed, nee zeker niet. De RRC Cubs zijn er niet afgekegeld zoals bij de eerdere wedstrijd. 

De wederom in grote getale meegereisde harde kern hadden allemaal hetzelfde gevoel (en gezicht, dat was wel schrikken af en toe), maar TROTS op onze mannen met hoofdletters. De try voor RRC en de mooi ingeschoten conversie in de allerlaatste minuut van deze gladiatoren strijd gaven het gevoel van moreel overwinnaars. En dat vergoede veel, zo niet alles. Loon naar werken. Af en toe is sport (h)eerlijk. 

Uw immer positieve trotse rugby ouder(e) 

Na de positieve eind uitslag van verleden week tegen Haarlem werd opgewekt afgereisd naar RC Castricum. De weg was vrij en zonder noemenswaardige problemen onderweg werd relaxed door de meegereisde harde kern van de koffie in het clubhuis genoten. Gespreksonderwerpen onder het mom van “what happens in Castricum, stays in Castricum”. Maar de stemming zat er goed in. 

Van achter het raam de warming up gevolgd. Was ook fijn. 

De wedstrijd begon, en jawel hoor, zonder enig signaal wat anders dan een juiste wedstrijd focus bij de kids deed vermoeden werd er binnen twee minuten een try door CAS gescoord. Wat is dat toch voor een start elke keer? Waarom staan er een groot aantal gewoonweg nog te slapen? Is dat de wedstrijd spanning? Mentaliteitskwestie? Heeft men angst? Hoe dan ook, voor zo langzamerhand iedereen langs de lijn gekmakend zo onderhand. 

Dan de wedstrijd. Fast forward…, RRC wist deze niet winnend over de streep te trekken. Donderdag nog leuke training gezien met charge / gelijk druk zetten en tijdens de wedstrijd werd dit vooral geroepen, de eerste twee meters werden dan ook vol enthousiasme aangezet en daarna als een langzaam leeglopend lachgasballonnetje door teveel in het team niet doorgezet. Net doen of je wat doet is het net niet namelijk. En dat was het vandaag allemaal, net niet. Net niet vangen en net niet tackelen en net niet scoren. Jammer want CAS was wel beter en oprechte felicitaties met deze overwinning maar met meer mentaliteit had het wel spannender kunnen zijn. 

Rugby is een teamsport dus is het aanspreken op individueel niveau lastig, maar als ik er vandaag 4 of 5 heb gezien die er wel voor gingen en wel goed speelden dan was dat het wel. En dat is gewoon veel en veel te weinig. Onderlinge ergernissen liggen dan ook op het veld op de loer en dat is niet meer richting de tegenstander om te zetten, schijnbaar. Wat mij verder opviel is dat de kids met commentaar op anderen vaak beter eerst naar zichzelf kunnen kijken. Het leek wel, los van de 4 of 5 positieve uitzonderingen, een complete off day. 

Het denken bij diverse spelers om zonder aanwezigheid op trainingen wel even gezellig mee te kunnen spelen op de zaterdagen geeft ook alleen maar verwijdering tussen de opbouw, de balhandling en de verdediging. Aanvallen willen ze dan weer wel. Balletje krijgen om daarna als een blind paard de drukte weer opzoeken kan ik denk ik ook nog wel. Een aantal frequent afwezigen op trainingen zakten daarom vandaag ook finaal door het ijs. 

Voor de rest nog iets leuks te melden? Nee, gewoon een dag om snel te vergeten. De wereld is niet vergaan en morgen komt ook de zon weer op. En ze kunnen het wel. Maar ik zou er best een aantal even een wordt wakker schop(je) onder de kont willen geven in de tussentijd. Maar dat schijnt niet te mogen. En alles wat niet mag trekt aan maar is niet altijd verstandig. Dus handen vol voor de technische staf de komende trainingen. Volgende wedstrijd pas over twee weken, dus laten we met zijn allen de tussenliggende periode positief gebruiken om te resetten. 

Uw ietwat strenge schrijvende rugby ouder(e).

Na de overvloedige regen afgelopen week (opnieuw) was de aanvang van de wedstrijd in Breda deze zaterdag om 11.00u. En als je dan in de geestelijke en lichamelijke voorbereiding de dag ervoor even naar de reistijd kijkt, ben je op een droge zaterdag ochtend opeens te vroeg. Niet getreurd, het clubhuis van BRC was open en warm (dat schijnt echt te kunnen) met allerlei hapjes waar ook gelijk gretig gebruik van werd gemaakt. Brabantse gastvrijheid in optima forma. 

De spanning voor de wedstrijd werd door een verder niet bij naam te noemen rugby moeder ernstig opgevoerd, want deze kwam er bij binnenkomst achter, na een vraag van de technische staff hieromtrent, dat zij de tas met de wedstrijdshirts had vergeten. Gelukkig kon zij, zoals natuurlijk alle vrouwen, na kort telefonisch contact, terugvallen op een man, in deze ook haar man, want die had de tas met wedstrijdshirts, met een juiste vooruitziende blik, (blijkbaar als gevolg van jarenlange echtelijke ervaringen), en dus anticiperend op de vrouwelijke vergeetachtigheid, de tas met shirts de avond ervoor al in de kofferbak gezet. Dank Bjorn vader van Julian. ;-).

De warming up in de wedstrijdshirts verliep prima. De mannen waren gefocust. 

Eerste helft begon. Vrij snel werd duidelijk dat de teams aan elkaar waren gewaagd. RRC hield de verdedigende lijn zeer goed. Wat zo langs de lijn opviel was dat bij de coaching van BRC een oude bekende (ex Roosendaal), liep, die ondanks alle jaren, helaas nog steeds niet door heeft dat de lijnen van het veld er niet voor niets liggen, en die bovendien zicht- en hoorbaar diverse beslissingen van de BRC ref bekritiseerde. Beetje rugby ongebruikelijk.

Maar de RRC mannen trokken als TEAM vandaag met open vizier ten strijde. Heroïsche tackles gezien en door een break werd er door RRC net voor half time een try met benutte conversie gescoord. Wat opviel was dat de ruimte bij een spelhervatting, wat normaliter door een ref goed wordt bewaakt, toch wel wat korter was dan wat gebruikelijk is. Misschien gaf er telkens ergens een lokale tuinkabouter de 10 meter aan. De hartslag was langs de kant tijdens de eerste helft door de wedstrijd spanning opgelopen naar 440. Want tsjonge jonge wat een strijd. In de paar minuten rust weer enigszins rustig geworden en daar heb ik zo mijn middelen voor wat met nicotine te maken heeft. Hierover later meer.

Tweede helft begon met net zoals de eerste helft, met veel druk vanuit BRC. Of er een gesprek tijdens de rust met de op het oog overspannen coach van BRC en de ref plaats heeft gevonden, geen idee, maar als er 40 keer in de tweede helft is gefloten en daarvan dan 38 keer tegen RRC, dan klopt het ergens niet. Ook knockons gezien bij de tegenstander waar dan niet zo scherp voor werd gefloten. En de coach van BRC die bij een aantal gelegenheden zich steeds vreemder begon te gedragen. Blijf gewoon uit het veld en blijf van de bal af en sta niet zo te schreeuwen zou ik willen zeggen. Jammer en onnodig. BRC doet zichzelf hiermee ernstig tekort. Misschien zijn nicotine pleisters een oplossing, gezien mijn persoonlijke ervaringen met dit goedje. En plak er dan ook een op de mond zou ik willen voorstellen. 

Dat klinkt, nu ik voorstaande nog eens rustig nalees, als een gefrustreerde verliezer. Dat is echter niet zo. Samen met de andere meegereisde harde kern ben ik waanzinnig trots op de geleverde strijd. Ik heb vandaag  alle RRC Cubs spelers boven zichzelf zien uitgroeien. Er is niet een speler van de dag, maar dat waren ze allemaal. Niemand verzaakte. Dat er dan met een paar puntjes verschil niet winnend werd afgesloten is jammer, maar niet meer dan dat. De revanche (is geloof ik Frans dus dat zal de coach van BRC ook begrijpen) is thuis in het nieuwe jaar. Iets om in de agenda te zetten en te onthouden. Want van BRC hoeft niet verloren te worden. Ze speelden, goed daar niet van, maar zonder allerlei fratsen langs de lijn en een goede ref zal het nog spannender, maar dan wel op gelijke sportieve gronden worden. 

Nog nagloeiend van de wedstrijd het Brabantse land verlaten wetende dat het officiële wedstrijd schema pas weer in januari doorgaat. Wel een mooie RDD toernooi dag in het verschiet en veel trainingen tot de volgende officiële wedstrijd om de inmiddels gelegde rugby basis verder uit te breiden. Dus blijf vooral allemaal  trainen, en wat mij betreft zijn tweede kerstdag en 31 december en 1 januari ook prima dagen om door te gaan. Lekker rustig op het veld. Iedereen heeft vandaag wel kunnen zien waar dit trainen allemaal toe leidt. Het zelf vertrouwen is groeiende, balhandling mag nog beter, persoonlijke foutjes moeten er nog uit, maar rugby technisch begint het erop te lijken. Nu nog een keer een volledige groep bij elkaar zien te krijgen want blessures en ziekte maken de spoeling telkens wel wat dun. 

Tot in het nieuwe jaar, uw immer opgewekte schrijvende rugby ouder(e)