Uit tegen de koploper van de poule. Beetje: Tilburg uit, altijd lastig. Met een redelijke intacte selectie werd vol met goede moed afgereisd. Wel met de wat langzamere en hoger op de bandjes staande voiture, want de laatste paar honderd meter over de hobbeldebobbel weg naar het rugby veld, laat de lager op het chassis staande autootjes de hele onderkant slijpen. Dus iets later dan normaal, wat tot verassing van schrijver dezes, mensen zich liet afvragen waar ik was, toch tijdig aangekomen. Achteraf begreep ik dat het niemand iets interesseerde dat ik er was, maar dat de speler er was. Was toch een dompertje zal ik maar zeggen. Je leert je vrienden wel kennen. De ontvangst in het clubhuis was verder uitermate plezierig en vriendelijk. Brabantse gastvrijheid.
De trainingen van de Cubs waren redelijk goed bezocht in afgelopen weken, (met regelmatige trainingspartijtjes tegen de junioren, dank daarvoor aan de junioren), en dat was te zien. Niemand verzaakte vandaag. Er werd geknokt tot en met de laatste minuut. Dus vooral blijven komen naar de trainingen ook al is het pestpokken weer. En de ouders ook, want regelmatig zat ik slechts alleen samen met twee andere hard core vaders langs het trainingsveld ons af te vragen waar de ouders zijn die dan wel op een mooie zomeravond acte de préséance geven. In ieder geval voor de spelers deze training aanwezigheid lijn bij de trainingen tot achter de finish volhouden. Het is karakter en de wil om jezelf te verbeteren om te komen al is het koud, donker en regenachtig.
Er waren tevens door de technische staf wat strategische omzettingen in het team doorgevoerd, die ook nog eens goed uitpakten. De rucks stonden vandaag ook stabieler. Tackles waren harder. Veelvuldig vanuit de scrum en rucks snel balspel gezien. Door de sterke en snelle verdediging kon er echter bij de derde / vierde bal geen break worden geforceerd door RRC.
Langs de lijn werd echter volop genoten. Scorebord analyse zou een compleet verkeerd beeld van de wedstrijd geven. Immers, de wedstrijd werd helaas niet winnend voor de RRC Cubs over de streep getrokken, daarvoor was RC Tilburg dit seizoen een maatje te groot. Niet voor niets staat dit team bovenaan in de poule. Maar het is geen schande om niet van een betere tegenstander te kunnen winnen, wel om zelf op te geven en het hoofd op het hakblok te leggen zonder strijd.
Vandaag was het echter liever staand sterven dan knielend leven bij de RRC Cubs. Want wat hebben ze strijd geleverd. Er is vandaag geen een man van de wedstrijd want dat waren ze allemaal. Superlatieven om de wedstrijd te omschrijven schieten te kort.
Ben ik dan de enige die ondanks de niet in het voordeel uitgevallen einduitslag met een glimlach van oor tot oor terug naar Rotjeknor reed, nee zeker niet. De RRC Cubs zijn er niet afgekegeld zoals bij de eerdere wedstrijd.
De wederom in grote getale meegereisde harde kern hadden allemaal hetzelfde gevoel (en gezicht, dat was wel schrikken af en toe), maar TROTS op onze mannen met hoofdletters. De try voor RRC en de mooi ingeschoten conversie in de allerlaatste minuut van deze gladiatoren strijd gaven het gevoel van moreel overwinnaars. En dat vergoede veel, zo niet alles. Loon naar werken. Af en toe is sport (h)eerlijk.
Uw immer positieve trotse rugby ouder(e)