De eerste wedstrijd na de onderbreking met de feestdagen is altijd spannend. Heeft iedereen de rust goed verwerkt, zijn er kids met blessures, zijn er weer wat hersteld, dat zijn vragen die dan tot het moment van de officiële kick off leven. Behalve een paar afwezigen door blessures was iedereen gelukkig redelijk fris en fruitig aanwezig. Dus met voldoende spelers op het veld en langs de lijn (want het meerderheid eerste jaars Cubs team had door veld afkeuring geen wedstrijd) en werd er met positieve inborst begonnen. Na 5 minuten was de positieve sfeer langs de kant echter helaas al gewijzigd in een minder blije blik. Of de oliebollen nog dwars zaten of de kalkoen, geen idee, maar gelijk vanaf het begin binnen 5 minuten twee tries en een conversie tegen dat zou toch niet moeten kunnen. 

Het werd in ieder geval erg donker langs de kant, ook al omdat er vele supporters opeens hun bilpartij in het gezichtsveld van degene die achter of net voor het hekwerk stonden (of zaten) in de zichtlijn “duwden”. Een soort van haasje over om maar niets van het spel te missen. Want na deze misstappen in het begin werd het spannender, harder en beter aan de kant van RRC. Analoog aan het verstrijken van de speeltijd, liep de hartslag en bloeddruk op.

Want de wedstrijd begon feitelijk na deze wake up call te ontbranden. RRC kwam langzaam maar beter in het eigen spel.  Iedereen nam verdedigend de verantwoording en vele mooie tackles gezien. Ook Haarlem liet zich niet onbetuigd. En gaf de boodschap dat ze echt gekomen waren voor de overwinning. Een waardig tegenstander met ook een enthousiaste supporters schare. 

De RRC Cubs hadden echter ondanks de slechte start, hetzelfde idee. De rug werd gerecht, de wedstrijd mentaliteit verhoogd en de sportieve hardheid werd opgevoerd. Gevolg, een inhaal race die begon met inmiddels drie tries en een conversie tegen, wat resulteerde in het feit dat na het dubbele eind signaal, want de ref van de dag (wederom dank Ab) gaf bij het verlopen van de reguliere speeltijd een penalty tegen RRC omdat in de dying seconds de bal door RRC rustig werd uitgelopen in plaats van gekicked. Het vermoeden was wel dat dit opzettelijk werd gedaan door de ref die er als toetje na het toetje een Albert Hitchcock achtig eind van wilde maken. Voor de oudere aanwezige harde kern welhaast een recept voor hartfalen. Want het was slechts met 1 try verschil dat de overwinning door RRC met bloed, zweet en tranen over de streep werd getrokken. Niet meer doen Ab, want de 112 stond al voorgeprogrammeerd. 

Eind goed al goed en iedereen blij, maar eerlijk is eerlijk, er ging nog wel teveel fout. Vanaf het begin er staan is een Rotterdamse ziekte die, weliswaar minder en minder, maar toch bij tijd en wijle nog de kop opsteekt, de passing kan vanuit beweging beter en het houden van de positie wordt weleens vergeten. 

Maar daar zijn de trainingen weer voor. Helaas vandaag wederom een aantal spelers op het veld gezien die ik bij geen enkele training had gezien. Een slechte zaak. Dus komt allen naar de trainingen. Gun jezelf het maken van vlieguren. Leer en ontwikkel. Niet alleen goed voor jezelf maar ook voor je teamgenoten die dit wel doen. 

Volgende week uit naar Castricum. Een moeilijke tegenstander. Maar kansloos is niemand mits de juiste mentaliteit en wil om te winnen aanwezig is. Nog 6 nachtjes slapen, 2 trainingen en een groot aantal kilometers. 

Castricum here we come. 

Uw inmiddels gekalmeerde schrijvende rugby ouder(e)

Foto’s Danielle: RRC Cubs – RC Haarlem

Bij aankomst bij het renovatieplan, ook wel clubhuis van RRC, was de conclusie dat het heerlijk rugby weer was. Gelukkig beschikt RRC over een kunstgras veld, want anders had er alleen, na de overvloedige regen afgelopen week met waterpolocaps (leuk woord voor scrabble) gespeeld kunnen worden. Hier kwam trouwens na de wedstrijd vanuit RC Tilburg nog een opmerking over, dat men het prettig had gevonden om dat spelen op kunstgras te weten, want er waren links en rechts wat schaafwonden. Schijnbaar waren de gasten vandaag al een tijdje niet bij RRC geweest, want het kunstgrasveld ligt er toch al weer een tijdje.

De wedstrijd werd niet winnend op punten door RRC afgesloten. Op strijdlust vond ik van wel. Er werd bij vlagen erg goed verdedigd en stand gehouden. En ondanks (vandaag dan) het te grote kracht verschil werd er toch continue voor de try gegaan. Die instelling werd beloond en de eer met het drukken van deze ene try werd gered. 

De mannen hebben vandaag zeker geknokt tot en met de laatste minuut. Alleen dat al geeft een goed gevoel. Dat gevoel ook meenemen naar de komende wedstrijden. Immers, “quitters never win and winners never quit”. De momenten om te genieten waren er ondanks de uitslag wel degelijk. De rucks die verleden week helemaal ruk waren zagen er vandaag veel beter uit. Onder druk oplopen en een goede pass afleveren kan echter vele malen beter. Ik weet niet of wandelrugby bestaat maar dat zag ik vandaag wel. De lijn mag ook best oplopen, zelfs bij druk van je tegenstander, en niet alleen een bal naar achteren gooien om daarmee je teammaat in de problemen te helpen. Ik weet niet anders dan dat de man die de bal gooit daar meer verantwoordelijk voor is dan de ontvanger. Tenminste als de lijn dan ook mee oploopt. 

Ook helaas te veel knock on’s gezien. Het blijft daarom in de analyse een beetje halen en brengen. De ene week is de andere niet en telkens lijkt de aandacht te verslappen op/bij verschillende onderdelen. Waarom laten bepaalde spelers de tackles te makkelijk lopen is ook zo een mysterie waar je volgens mij als technische staff helemaal gek van kan worden. Dat laat onverlet dat er wel degelijk mooie tackles te zien waren. Echter, nu nog door iedereen. Want door de tegenstander te laten lopen doe je het goede werk van je teammaatje tekort. Hou je man en voel je daar ook verantwoordelijk voor. 

Ik word weleens verweten iets te kritisch te zijn. Pen in azijnzuur gedoopt en zo. Maar ik ben niet de Theo Koomen van de rugby. Voor de veel jongeren onder ons, dat was een radioreporter die met name wielren wedstrijden op geheel eigen wijze versloeg met een verslag wat weleens haaks op het echte wedstrijd verloop stond. Tenminste, dat waren de geruchten want er was verder niemand om dat ook te kunnen bewijzen. De wedstrijden worden door de mannen gespeeld en langs de lijn door velen gevolgd en op eigen wijze (met natuurlijk een heerlijk subjectief beeld over de performance van het eigen vlees en bloed), rustig bekeken. Kritisch zijn is wat mij betreft niet bedoeld om iemand af te branden maar om er het voordeel mee te doen. Vandaar ook dat ik nooit namen noem. Niet bij goede maar ook niet bij minder optreden. Ik hoop hiermee duidelijk te maken dat er niets anders achtersteekt dan om iedereen voor zichzelf te laten nadenken wat beter kan. En wie de schoen past etc. Niets meer of minder. En dat ik niet zoals Theo alleen het wedstrijd beeld tot mij neem en dan rete positief kan gaan schrijven. 

Na deze stichtelijke woorden nu weer heerlijk genieten van de rest van het weekend. 

Dinsdag en donderdag weer lekker maar vooral ook serieus trainen. Komt allen want we kunnen nog mooie stappen maken en ik mis er te vaak te veel spelers. Resultaat komt door veel te oefenen en te trainen. Als er in ieder geval zo gerugbyed gaat worden als weleens gepraat wordt door een aantal spelers dan kunnen we op voor het kampioenschap. Dus vooral minder praten en meer trainen. Dat praten doen we dan langs de kant wel, en dat gaat zeker met overgave. Maar rugbyen kunnen wij als praters geen van allen. We denken dat echter van wel 😉 

Uw pratende, schrijvende en kritisch blijvende rugby ouder (e)

Fam Maillard-Cooijman: RRC Cubs – RC Tilburg Cubs

Helaas waren er bij de trainingen afgelopen week veel te weinig Cubs om serieus op een wedstrijd situatie te trainen. Een gemiste kans, want de trainingen op dinsdag met 10 Cubs en donderdag met 8 Cubs waren zeer vermakelijk en leerzaam. Met op donderdag zelfs drie aanwezigen van de trainersstaff. Welhaast prive trainingen. Ik weet oprecht niet waarom de opkomst zo laag was, want met de juiste mentaliteit en de wil om jezelf te ontwikkelen met het rugby spel, moet iedereen toch gewoon uit zichzelf willen komen. Het zal wel aan mij liggen (generatiekloofje) maar achter een beedscherm hangen lijkt mij toch minder leuk dan met je maten lekker rugby-en. Of zijn het de ouders die roet in het eten gooien? Voor een klein deel zal het best gekomen zijn door de heersende verkoudheid/griepgolf, die deze schrijvende oudere rugby vader ook had geveld, een ander deel zal ook best elders vakantie in deze periode hebben gevierd, maar dat kunnen nooit alle overig 30 afwezigen zijn geweest. Jammer.

Vandaar dat er wat bezorgt naar de uitwedstrijd tegen de vrienden uit Middelburg werd aangekeken. Een aantal tweedejaars vaste krachten waren er vandaag, als klap op de vuurpijl , ook niet bij. En omdat er een chronisch tekort is aan voorwaartsen bij de Cubs, voelt dat niet lekker met een tegenstander die normaliter goed en verzorgt speelt maar ook fysiek sterk is. De Zeeuwse klei maakt benen als boomstammen zullen we maar zeggen.

Bij de warming up van beide teams kon gezien worden dat het fysieke aspect gelukkig meeviel. Alhoewel er wel een lengteverschil geconstateerd kon worden. En dan niet in het voordeel van RRC.

De kick off begon goed voor de gastheren. De eerste vijf minuten waren echt billenknijpen voor de meegereisde RRC harde kern. Het fysieke verschil was goed zichtbaar bij de mauls en rucks. RRC was daarin zeker in deze fase niet snel en hard genoeg. En eerlijk is eerlijk Oemoemenoe kwam gewoon heel goed uit de startblokken. Maar na deze vijf minuten kwam RRC gelukkig zonder tegen try in haar aanvallende spel. Druk werd opgevoerd en de lijn werd vanuit de scrum snel en goed gevonden. Snel balspel met diverse off loads was op momenten flitsend. De ban was na de eerste RRC try gebroken en RRC wist daarna de tries goed te drukken. 

Eindstand RRC 44 en Oemoemenoe 17 in een verder sportieve en zonder incidenten wedstrijd. De ref van de dag deed het ook goed. Het voelde achteraf als een zakelijke overwinning maar dan doe ik zowel Oemoemenoe als RRC tekort want er werd wel door beide teams keihard gewerkt.

Handhaving in de plate poule voor de tweede competitie fase is hiermee bewaarheid geworden. Sterker, RRC staat gedeeld eerste en er is zelfs een klein risico op promotie. Dan wel de laatste wedstrijd thuis tegen het sterke Octopus overtuigend met veel tries zien te winnen en afwachten hoe het score verloop bij de mede koplopers van de poule is. Probleem wat bij promotie wel wordt voorzien is dat met deze groep de dragende en getalenteerde schouders met te weinigen zijn om ook in de hoogste poule van Nederland potten te kunnen breken. Dan is de discipline om serieus met rugby bezig te zijn, om harder en beter te willen trainen, met een gezonde wil om te winnen, helaas nog te onevenredig verdeeld. De breedtesport en selectie sport wringt dan. Een uitdaging voor zowel RRC als de technische staff en een wake up call voor de Cubs zelf voor de tweede competitiefase. 

De onevenredigheid van het team en de dag wordt verder bestendigd door dit verslagje. Want als alles evenredig opgeschreven zou zijn geweest dan had ik het 75% over de reistijd gehad en 25% over de wedstrijd. (Voor de rekenmeesters onder ons, 3 uur reistijd en 1 uur rugby). Het blijft een aardig stukje weg. Je gaat haast eerst langs het Havenziekenhuis om de reisprikken te halen. Gelukkig is de laatste wedstrijd weer thuis, grote opkomst van alle aanhang gegarandeerd. En kom vooral tussendoor trainen!!!

Uw wat grieperige schrijvende rugby ouder(e) 

Foto’s Bastiaan: RRC Cubs – RC Oemoemenoe Cubs