Op zaterdag 11 januari jl. hebben de Rotterdamse turven 2020 ingeluid met een heus Rotterdams Nieuwjaars Beach event. Een initiatief om het tweede helft van het seizoen feestelijk te starten en een mogelijkheid ook voor de turvenouders om elkaar beter te leren kennen.
Er werd binnen in een hal (Trixs) in Leidschendam gespeeld op 3 beachvelden. Er was goede koffie voor de ouders en broertjes en zusjes hoefden zich niet te vervelen. Er was namelijk ook een trampolinepark, waar gesprongen kon worden.
De groep RRC turven is enorm gegroeid dit seizoen. Voor de teammanager en trainers is het allemaal net bij te houden deze groeispurt. Gelukkig melden zich steeds meer vaders die graag willen helpen met de training. Top!
Er werd met 6 teams tegen elkaar gespeeld. Het plezier was groot! Er werden naast rugby ook diepe kuilen gegraven en zandkastelen gebouwd.
Dank weer voor het geduld van de trainers. Het was een leuke ochtend. Hopelijk is er een nieuwe RRC Nieuwjaars traditie geboren!
De eerste wedstrijd na de onderbreking met de feestdagen is altijd spannend. Heeft iedereen de rust goed verwerkt, zijn er kids met blessures, zijn er weer wat hersteld, dat zijn vragen die dan tot het moment van de officiële kick off leven. Behalve een paar afwezigen door blessures was iedereen gelukkig redelijk fris en fruitig aanwezig. Dus met voldoende spelers op het veld en langs de lijn (want het meerderheid eerste jaars Cubs team had door veld afkeuring geen wedstrijd) en werd er met positieve inborst begonnen. Na 5 minuten was de positieve sfeer langs de kant echter helaas al gewijzigd in een minder blije blik. Of de oliebollen nog dwars zaten of de kalkoen, geen idee, maar gelijk vanaf het begin binnen 5 minuten twee tries en een conversie tegen dat zou toch niet moeten kunnen.
Het werd in ieder geval erg donker langs de kant, ook al omdat er vele supporters opeens hun bilpartij in het gezichtsveld van degene die achter of net voor het hekwerk stonden (of zaten) in de zichtlijn “duwden”. Een soort van haasje over om maar niets van het spel te missen. Want na deze misstappen in het begin werd het spannender, harder en beter aan de kant van RRC. Analoog aan het verstrijken van de speeltijd, liep de hartslag en bloeddruk op.
Want de wedstrijd begon feitelijk na deze wake up call te ontbranden. RRC kwam langzaam maar beter in het eigen spel. Iedereen nam verdedigend de verantwoording en vele mooie tackles gezien. Ook Haarlem liet zich niet onbetuigd. En gaf de boodschap dat ze echt gekomen waren voor de overwinning. Een waardig tegenstander met ook een enthousiaste supporters schare.
De RRC Cubs hadden echter ondanks de slechte start, hetzelfde idee. De rug werd gerecht, de wedstrijd mentaliteit verhoogd en de sportieve hardheid werd opgevoerd. Gevolg, een inhaal race die begon met inmiddels drie tries en een conversie tegen, wat resulteerde in het feit dat na het dubbele eind signaal, want de ref van de dag (wederom dank Ab) gaf bij het verlopen van de reguliere speeltijd een penalty tegen RRC omdat in de dying seconds de bal door RRC rustig werd uitgelopen in plaats van gekicked. Het vermoeden was wel dat dit opzettelijk werd gedaan door de ref die er als toetje na het toetje een Albert Hitchcock achtig eind van wilde maken. Voor de oudere aanwezige harde kern welhaast een recept voor hartfalen. Want het was slechts met 1 try verschil dat de overwinning door RRC met bloed, zweet en tranen over de streep werd getrokken. Niet meer doen Ab, want de 112 stond al voorgeprogrammeerd.
Eind goed al goed en iedereen blij, maar eerlijk is eerlijk, er ging nog wel teveel fout. Vanaf het begin er staan is een Rotterdamse ziekte die, weliswaar minder en minder, maar toch bij tijd en wijle nog de kop opsteekt, de passing kan vanuit beweging beter en het houden van de positie wordt weleens vergeten.
Maar daar zijn de trainingen weer voor. Helaas vandaag wederom een aantal spelers op het veld gezien die ik bij geen enkele training had gezien. Een slechte zaak. Dus komt allen naar de trainingen. Gun jezelf het maken van vlieguren. Leer en ontwikkel. Niet alleen goed voor jezelf maar ook voor je teamgenoten die dit wel doen.
Volgende week uit naar Castricum. Een moeilijke tegenstander. Maar kansloos is niemand mits de juiste mentaliteit en wil om te winnen aanwezig is. Nog 6 nachtjes slapen, 2 trainingen en een groot aantal kilometers.
Bij gebrek aan actiefoto’s uit Breda werd uw web beheerder deze keer verrast met deze prachtige beeltenis van een hond met rugbybal langs en aan de lijn.
Na de overvloedige regen afgelopen week (opnieuw) was de aanvang van de wedstrijd in Breda deze zaterdag om 11.00u. En als je dan in de geestelijke en lichamelijke voorbereiding de dag ervoor even naar de reistijd kijkt, ben je op een droge zaterdag ochtend opeens te vroeg. Niet getreurd, het clubhuis van BRC was open en warm (dat schijnt echt te kunnen) met allerlei hapjes waar ook gelijk gretig gebruik van werd gemaakt. Brabantse gastvrijheid in optima forma.
De spanning voor de wedstrijd werd door een verder niet bij naam te noemen rugby moeder ernstig opgevoerd, want deze kwam er bij binnenkomst achter, na een vraag van de technische staff hieromtrent, dat zij de tas met de wedstrijdshirts had vergeten. Gelukkig kon zij, zoals natuurlijk alle vrouwen, na kort telefonisch contact, terugvallen op een man, in deze ook haar man, want die had de tas met wedstrijdshirts, met een juiste vooruitziende blik, (blijkbaar als gevolg van jarenlange echtelijke ervaringen), en dus anticiperend op de vrouwelijke vergeetachtigheid, de tas met shirts de avond ervoor al in de kofferbak gezet. Dank Bjorn vader van Julian. ;-).
De warming up in de wedstrijdshirts verliep prima. De mannen waren gefocust.
Eerste helft begon. Vrij snel werd duidelijk dat de teams aan elkaar waren gewaagd. RRC hield de verdedigende lijn zeer goed. Wat zo langs de lijn opviel was dat bij de coaching van BRC een oude bekende (ex Roosendaal), liep, die ondanks alle jaren, helaas nog steeds niet door heeft dat de lijnen van het veld er niet voor niets liggen, en die bovendien zicht- en hoorbaar diverse beslissingen van de BRC ref bekritiseerde. Beetje rugby ongebruikelijk.
Maar de RRC mannen trokken als TEAM vandaag met open vizier ten strijde. Heroïsche tackles gezien en door een break werd er door RRC net voor half time een try met benutte conversie gescoord. Wat opviel was dat de ruimte bij een spelhervatting, wat normaliter door een ref goed wordt bewaakt, toch wel wat korter was dan wat gebruikelijk is. Misschien gaf er telkens ergens een lokale tuinkabouter de 10 meter aan. De hartslag was langs de kant tijdens de eerste helft door de wedstrijd spanning opgelopen naar 440. Want tsjonge jonge wat een strijd. In de paar minuten rust weer enigszins rustig geworden en daar heb ik zo mijn middelen voor wat met nicotine te maken heeft. Hierover later meer.
Tweede helft begon met net zoals de eerste helft, met veel druk vanuit BRC. Of er een gesprek tijdens de rust met de op het oog overspannen coach van BRC en de ref plaats heeft gevonden, geen idee, maar als er 40 keer in de tweede helft is gefloten en daarvan dan 38 keer tegen RRC, dan klopt het ergens niet. Ook knockons gezien bij de tegenstander waar dan niet zo scherp voor werd gefloten. En de coach van BRC die bij een aantal gelegenheden zich steeds vreemder begon te gedragen. Blijf gewoon uit het veld en blijf van de bal af en sta niet zo te schreeuwen zou ik willen zeggen. Jammer en onnodig. BRC doet zichzelf hiermee ernstig tekort. Misschien zijn nicotine pleisters een oplossing, gezien mijn persoonlijke ervaringen met dit goedje. En plak er dan ook een op de mond zou ik willen voorstellen.
Dat klinkt, nu ik voorstaande nog eens rustig nalees, als een gefrustreerde verliezer. Dat is echter niet zo. Samen met de andere meegereisde harde kern ben ik waanzinnig trots op de geleverde strijd. Ik heb vandaag alle RRC Cubs spelers boven zichzelf zien uitgroeien. Er is niet een speler van de dag, maar dat waren ze allemaal. Niemand verzaakte. Dat er dan met een paar puntjes verschil niet winnend werd afgesloten is jammer, maar niet meer dan dat. De revanche (is geloof ik Frans dus dat zal de coach van BRC ook begrijpen) is thuis in het nieuwe jaar. Iets om in de agenda te zetten en te onthouden. Want van BRC hoeft niet verloren te worden. Ze speelden, goed daar niet van, maar zonder allerlei fratsen langs de lijn en een goede ref zal het nog spannender, maar dan wel op gelijke sportieve gronden worden.
Nog nagloeiend van de wedstrijd het Brabantse land verlaten wetende dat het officiële wedstrijd schema pas weer in januari doorgaat. Wel een mooie RDD toernooi dag in het verschiet en veel trainingen tot de volgende officiële wedstrijd om de inmiddels gelegde rugby basis verder uit te breiden. Dus blijf vooral allemaal trainen, en wat mij betreft zijn tweede kerstdag en 31 december en 1 januari ook prima dagen om door te gaan. Lekker rustig op het veld. Iedereen heeft vandaag wel kunnen zien waar dit trainen allemaal toe leidt. Het zelf vertrouwen is groeiende, balhandling mag nog beter, persoonlijke foutjes moeten er nog uit, maar rugby technisch begint het erop te lijken. Nu nog een keer een volledige groep bij elkaar zien te krijgen want blessures en ziekte maken de spoeling telkens wel wat dun.
Tot in het nieuwe jaar, uw immer opgewekte schrijvende rugby ouder(e)
Bij
aankomst bij het renovatieplan, ook wel clubhuis van RRC, was de conclusie dat
het heerlijk rugby weer was. Gelukkig beschikt RRC over een kunstgras veld,
want anders had er alleen, na de overvloedige regen afgelopen week met
waterpolocaps (leuk woord voor scrabble) gespeeld kunnen worden. Hier kwam
trouwens na de wedstrijd vanuit RC Tilburg nog een opmerking over, dat men het
prettig had gevonden om dat spelen op kunstgras te weten, want er waren links
en rechts wat schaafwonden. Schijnbaar waren de gasten vandaag al een tijdje
niet bij RRC geweest, want het kunstgrasveld ligt er toch al weer een tijdje.
De
wedstrijd werd niet winnend op punten door RRC afgesloten. Op strijdlust vond
ik van wel. Er werd bij vlagen erg goed verdedigd en stand gehouden. En ondanks
(vandaag dan) het te grote kracht verschil werd er toch continue voor de try
gegaan. Die instelling werd beloond en de eer met het drukken van deze ene try
werd gered.
De
mannen hebben vandaag zeker geknokt tot en met de laatste minuut. Alleen dat al
geeft een goed gevoel. Dat gevoel ook meenemen naar de komende wedstrijden.
Immers, “quitters never win and winners never quit”. De momenten om
te genieten waren er ondanks de uitslag wel degelijk. De rucks die verleden
week helemaal ruk waren zagen er vandaag veel beter uit. Onder druk oplopen en
een goede pass afleveren kan echter vele malen beter. Ik weet niet of
wandelrugby bestaat maar dat zag ik vandaag wel. De lijn mag ook best oplopen,
zelfs bij druk van je tegenstander, en niet alleen een bal naar achteren gooien
om daarmee je teammaat in de problemen te helpen. Ik weet niet anders dan dat
de man die de bal gooit daar meer verantwoordelijk voor is dan de ontvanger.
Tenminste als de lijn dan ook mee oploopt.
Ook
helaas te veel knock on’s gezien. Het blijft daarom in de analyse een beetje
halen en brengen. De ene week is de andere niet en telkens lijkt de aandacht te
verslappen op/bij verschillende onderdelen. Waarom laten bepaalde spelers de
tackles te makkelijk lopen is ook zo een mysterie waar je volgens mij als
technische staff helemaal gek van kan worden. Dat laat onverlet dat er wel
degelijk mooie tackles te zien waren. Echter, nu nog door iedereen. Want door
de tegenstander te laten lopen doe je het goede werk van je teammaatje tekort.
Hou je man en voel je daar ook verantwoordelijk voor.
Ik
word weleens verweten iets te kritisch te zijn. Pen in azijnzuur gedoopt en zo.
Maar ik ben niet de Theo Koomen van de rugby. Voor de veel jongeren onder ons,
dat was een radioreporter die met name wielren wedstrijden op geheel eigen
wijze versloeg met een verslag wat weleens haaks op het echte wedstrijd verloop
stond. Tenminste, dat waren de geruchten want er was verder niemand om dat ook
te kunnen bewijzen. De wedstrijden worden door de mannen gespeeld en langs de
lijn door velen gevolgd en op eigen wijze (met natuurlijk een heerlijk
subjectief beeld over de performance van het eigen vlees en bloed), rustig
bekeken. Kritisch zijn is wat mij betreft niet bedoeld om iemand af te branden
maar om er het voordeel mee te doen. Vandaar ook dat ik nooit namen noem. Niet
bij goede maar ook niet bij minder optreden. Ik hoop hiermee duidelijk te maken
dat er niets anders achtersteekt dan om iedereen voor zichzelf te laten
nadenken wat beter kan. En wie de schoen past etc. Niets meer of minder. En dat
ik niet zoals Theo alleen het wedstrijd beeld tot mij neem en dan rete positief
kan gaan schrijven.
Na
deze stichtelijke woorden nu weer heerlijk genieten van de rest van het
weekend.
Dinsdag
en donderdag weer lekker maar vooral ook serieus trainen. Komt allen want we
kunnen nog mooie stappen maken en ik mis er te vaak te veel spelers. Resultaat
komt door veel te oefenen en te trainen. Als er in ieder geval zo gerugbyed
gaat worden als weleens gepraat wordt door een aantal spelers dan kunnen we op
voor het kampioenschap. Dus vooral minder praten en meer trainen. Dat praten
doen we dan langs de kant wel, en dat gaat zeker met overgave. Maar rugbyen
kunnen wij als praters geen van allen. We denken dat echter van wel 😉
Uw
pratende, schrijvende en kritisch blijvende rugby ouder (e)
Het voelt toch altijd wat vreemd om naar een school complex te gaan, waar The British School in The Netherlands (BSN) haar thuis wedstrijden speelt. Allemaal keurig en netjes, daar niet van, maar iemand die een bak koffie kan inschenken was er helaas niet. En op een zaterdag morgen is dat toch wel meer noodzaak dan wenselijk. Want langs de kant is ook energie nodig. Zonder dit zwarte goud is het wat tammer zo lijkt het. Dus beetje slaperig en met de ogen nog half dicht naar de wedstrijd gekeken.
Wat verder vandaag zo voor de wedstrijd ook opviel, was de grote opkomst van het meer charmante gedeelte van de harde kern van supporters. Er lijkt een soort van onuitgesproken regel te zijn, dat als de hoeveelheid te rijden kilometers beneden een bepaalde hoeveelheid is, dat dan de rugby moeders de mogelijkheid pakken om hun kroost te zien spelen. Voor de wel aanwezigen oudere jongere langs de kant, een bonus. Want gezellig was het zeker.
Over de wedstrijd kunnen we eigenlijk kort zijn, heel veel tries voor RRC Cubs en slechts twee tegen, en die kwamen echt alleen maar door vervaging van concentratie en dus onoplettendheid.
BSN speelde sportief en keurig, maar RRC was gewoon veel sterker vandaag. Het enige wat opviel is dat BSN de wedstrijd met de rucks overduidelijk won. Tsjonge wat had RRC met dat onderdeel moeite vandaag. Gevolg, er werd door de hele wedstrijd heen geen ruck gewonnen en met een andere tegenstander dan die van vandaag, is dat gewoon killing. Dat moet veel sneller, veel harder en heel veel beter. Een bord vers gekookte spaghetti had vandaag meer weerstand gegeven. Dat kan niet. Gelukkig twee trainingen om dat weer even de aandacht te geven. Want ze kunnen het wel.
Dat laat onverlet dat het verder een vermakelijke en voor RRC makkelijke wedstrijd was. Best wel wat mooie acties gezien. Off loads en overspelen in de tackle waren daar wat voorbeelden van.
Dus met opgewekt gemoed weer huiswaarts. Op naar de trainingen (en komt allen) want volgende week zal de wedstrijd naar verwachting veel zwaarder zijn. Dan zal iedereen echt bij de les moeten zijn.
Uw inmiddels met cafeïne volgestopte schrijvende rugby ouder(e)
